09. Co on ze mną robi?

Zanim wyjechaliśmy poszłam się umyć. Prysznic Justina był nieziemski. Ogromny, z dwóch stron leciała na ciebie woda. Czy mogłoby być bardziej zajebiście?
Jeszcze przed wyjazdem wzięłam tabletki i spakowałam je do podręcznej torebki.
-Tatusiu, daleko jeszcze? -spytał Braydon, chyba po raz setny.
-Około dwóch godzin -westchnął przez powtarzanie tego w kółko.
Malec opadł z powrotem na swoje miejsce i głośno wypuścił powietrze.
Dzięki Bogu, z moim gardłem jest już co raz lepiej i mogę wykrztusić więcej słów niż wczoraj czy dziś rano.
-To nic takiego Braydon, po prostu czekaj -powiedziałam klepiąc go w kolano pocieszająco.
-Ale mi się nudzi! -powiedział.
-A kiedy ty się nie nudzisz? -spytał Brandon.
Zachichotałam cicho.
-Cóż... musimy być cierpliwi -powiedziałam najmilej jak umiałam w jego stronę.
-Brzmisz przerażająco Lyra -skomentował Brandon.
Odwróciłam się i spojrzałam na niego z mordem w oczach.
-Taak... Brzmisz strasznie Lyra! -Braydon stwierdził to samo.
-Lyra brzmi jak Darth Vader, co nie Bray? -powiedział Justin patrząc na syna przez przednie lusterko.
-Straszysz dziecko -dodał Alex żartując sobie ze mnie.
Wywróciłam oczami.
-No sorry chłopaki! Nic nie poradzę na to, że brzmię jak morderca z horrorowych filmów.
Justin roześmiał się się, a ja potrząsnęłam głową czując, że nie powinnam tyle gadać.
-Nudzę się! -powiedział głośno Braydon.
Gdybym była Justinem i prowadziłabym samochód, a mój syn wciąż mówiłby rzeczy, które mnie irytują to bym się wkurzyła. Jak na kogoś kto jest bipolarny i potrzebuje kontrolera złości to jest wyjątkowo spokojny, gdy chodzi o Braydona.
-Bray chcesz zagrać w grę? -spytałam myśląc, czym mogłabym go zając, żeby nie zdenerwował swojego taty.
-Jasne! -krzyknął radośnie. -Ale w co?
Zaśmiałam się.
-A więc, gdy zobaczysz ciężarówkę, zrób tak swoją ręką -zgięłam rękę w łokciu, dłoń złożyłam w pięść i podniosłam ją w górę i w dół. -I wtedy kierowca powinien zatrąbić.
-Ekstra! -mówił zachwycony co sprawiło, że wszyscy zachichotaliśmy.
Zaczął wyglądać przez okno i robić to do każdej ciężarówki, którą mijaliśmy. Przynajmniej to sprawiło, że siedział cicho i przestał ciągle zadawać pytania Justinowi.

___

Obudziłam się i zdałam sobie sprawę, że znajduję się w łóżku, w nieznanym mi pokoju. Usiadłam i wtedy usłyszałam, że ktoś wchodzi do pomieszczenia.
-Hej, widzę że już wstałaś.
Bożeeee on musi przestać chodzić bez koszulki. No chyba, że chce żebym się śliniła na jego widok.
-Dzień dobry -uśmiechnęłam się ziewając.
Roześmiał się głośno.
-Jesteśmy w hotelu. Zasnęłaś w aucie parę godzin temu, a ja nie chciałem cię budzić, więc cię tutaj przeniosłem -powiedział siadając na łóżku i splótł nasze palce.
-Dzięki -mówiłam z chrypą. -Gdzie Braydon i chłopaki? -spytałam.
-Są w pokoju obok.Chciałem pobyć z tobą sam na sam -powiedział powoli pochylając się do tył, że opierał się na łokciach i odchylił głowę do tył. Spojrzał na mnie zdenerwowany. -Co się z tobą dzieje?
Przetarłam moje oczy sfrustrowana po czym wstałam i zaczęłam chodzić w kółko.
-Czy ja źle całuję? -zapytałam bez owijania w bawełnę. -Znaczy się, nie lubisz mnie całować czy co?
Jego twarz wyrażała zmieszanie.
-Nie. Oczywiście, że nie. -zaśmiał się nerwowo.
Wstał z łóżka i podszedł do mnie.
Jeeezu, załóż koszulkę. Chociaż nie.. niech zostanie tak jak jest.
-Dlaczego tak myślisz?
-Pocałowałam cię dziś, a ty wyglądałeś jakbyś się wściekł -powiedziałam. -Wiesz, jeśli jestem do dupy w całowaniu, możesz mi to teraz powiedzieć..
-Nie całujesz źle -powiedział kładąc na mnie swoje dłonie, próbując mnie tym powstrzymać od gadania.
-Więc dlaczego..
-Taki już jestem. Denerwuję się przez jakieś głupie rzeczy, wiec będziesz musiała się przyzwyczaić do mojego gwiazdorzenia czasami -wyjaśnił szczerze.
-Oh... -szepnęłam z delikatnością.
Zanim zdążyłam zadać kolejne pytanie położył mi palec na ustach.
-Kochanie, przestań już gadać -powiedział, uśmiechając się tymi swoimi idealnie prostymi zębami. -Gdybyś nie umiała się całować, czy zrobił bym to? -powiedział i wyciągnął brodę, a jego usta znalazły się na moich.
Jego miękkie, różowe usta muskały delikatnie moje.
Gdy skończyliśmy i spojrzeliśmy na siebie przyciągnął mnie bliżej i gwałtownie przycisnął usta do moich.

Tym razem, nasze usta ruszały się szybciej i szybciej. Ręce oplotłam w okół jego szyi, a on objął mnie w pasie, przyciskając mnie do siebie jak najbliżej się dało.
Zaczął kierować nas w stronę łóżka.
Położył mnie i zaczął całować od ust po szyję i niżej, po klatce piersiowej.
Dlaczego ja mu na to pozwalam?
Jest potworem. Przestępcą. Porywaczem.
Odizolował mnie od przyjaciół i rodziny.
Przestał wykonywać wcześniejszą czynność i spojrzał na mnie.
-Lyra, prawdopodobnie jesteś jedną z najpiękniejszych dziewczyn jakie w życiu widziałem. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę -sposób w jaki to powiedział sprawił, że poczułam motylki w brzuchu.
Co on ze mną robi?
Znów wrócił do całowania moich ust ponownie wypełniając mój brzuch większą ilością motylków Przez całe ciało przechodził mnie przyjemny dreszcz. On mnie hipnotyzuje.
To tak jakby sprawiał, że mój umysł wierzy, że jest dobrą osobą, gdy w ogóle nią nie jest.
Jego palce zjechały w dół po mojej klatce piersiowej przez brzuch gdy nasze usta wciąż były złączone. Łaskotał mnie tym, więc chichotałam podczas pocałunku.
Wkrótce zahaczył już o gumkę od mojej bielizny. Tak nie może być. Powstrzymaj go Lyra!
Nie mogę.. powiedział, że jestem piękna. I tak świetnie całuje. Plus, mógłby się zdenerwować, a to może wywołać poważne szkody na moim ciele. Więc wolę nie ryzykować.
Powoli wsunął dłoń w moją mokrą bieliznę i wkrótce jego dwa palce znalazły się we mnie. Dziwne uczucie, które spowodowało, że się lekko spięłam.
-Spokojnie -jego ciepły oddech otulił moje ucho.
Poruszał palcami w górę i w dół.
-Jesteś bardzo mokra -roześmiał się przyprawiając mnie o rumieniec.
Zacisnęłam usta w cienką linie, aby powstrzymać się od powiedzenia czegoś czy jęknięcia.
-Wiem, że tego chcesz. -mówił uwodzicielsko.
Pokręciłam głową, ale kiedy ponownie mocniej pchnął palcami jęk wydobył się z moich ust.
Szybko przyłożyłam dłoń do ust.
Zachichotał i cmoknął mnie.

Podskoczyłam lekko gdy usłyszałam pukanie do drzwi.
Justin szybko wyszedł ze mnie i podszedł do drzwi spoglądając w wizjer.
Nerwowo poprawiłam moje spodnie i włosy wstając z łóżka, udając że wszystko jest normalne.
Otworzył, a ja usłyszałam głos Brandona.
-Alex chce z tobą pogadać, w swoim pokoju.
Justin przytaknął po czym wziął koszulkę, która leżała obok drzwi i wyszedł z pokoju zostawiając mnie z Brandonem.
Chłopak zamknął drzwi. Mam nadzieję, że nie będzie robił niczego... Nie. Ufam mu.
Właściwie, to nie.
-Hej Lyra -uśmiechnął się siedząc na łóżku.
-Hej Brandon -odpowiedziałam niezręcznie machając mu.
-Zgaduję, że właśnie się pieprzyliście?
Pokręciłam głową.
-Coś odrobinę mniejszego niż to? -spytał ponownie.
Przytaknęłam niepewnie.
-Wiesz, mam nadzieję, że nie zaczynasz go lubić.
Zmarszczyłam brwi.
-A dlaczego?
-Justin ma to do siebie, że porzuca dziewczyny, które coś do niego poczują czy chcą z nim umawiać. Po prostu nie chcę, żebyś mu zbyt ufała, a potem żebyś się zawiodła. -wyjaśnił to jak profesjonalista. To dało mi do myślenia.
Słuchałam, a on kontynuował.
-Umawiał się z tyloma osobami i zostawiał je po zaliczeniu każdej z nich -mówił o Justinie tak jakby był największym dupkiem na tym świecie. Którym właściwie jest. -Czule do nich mówi, robi słodkie, drobne gesty dla nich tylko po to żeby dobrać im się do majtek.
Zamiast się z nim kłócić wiedziałam co muszę powiedzieć.
-Dlaczego miałabym czuć coś do kogoś kto mnie porwał? -spytałam go głupio.
Zaśmiał się lekko.
-Możesz się zdziwić, jak dobry Bieber jest w pogrywaniu z czyimś umysłem.

___
I mamy dziewiąteczkę, mam nadzieję że notka będzie się podobać :3
Teraz notki będą pojawiać się regularnie, bo mam praktycznie dwa tygodnie wolnego od szkoły (:
IIiii... zgubiłam listę z osobami, które informuj, wiem sierota ze mnie ;___; więc jeśli nie poinformuję cię na twitterze, to jeślibyś mogła zostaw mi swój nick w komentarzu :)
Twitter.
Beta.